ΑΛΟΙΝΗ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Οι περισσότεροι από εμάς που έχουμε πιστέψει στις ευεργετικές ιδιότητες της αλόης, διατηρούμε ένα μικρό αριθμό φυτών, είτε σε γλάστρες είτε στο κήπο μας, ώστε να έχουμε άμεση πρόσβαση σε φρέσκα φύλλα .     

Κάποιοι, τα χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας για παρασκευή χυμών ή εξάγουμε το τζελ για σωματική περιποίηση, ενώ κάποιοι άλλοι, θέλουν απλά να έχουν φρέσκα φύλλα, για όταν παραστεί κάποια κατάσταση ανάγκης, π.χ. έγκαυμα , εκδορά, κνησμός  κ.ά.

Σε όλους εμάς, η φράση «απ΄ την παραγωγή στην κατανάλωση», ηχεί πολύ ευχάριστα στα αυτιά μας. Μάλιστα εκτός από ικανοποίηση, μας δημιουργεί και το αίσθημα της ασφάλειας, αφού δεν μεσολαβεί κανείς άλλος ανάμεσα στη φύση που παράγει και εμάς που παρασκευάζουμε, ένα απόλυτα φυσικό προϊόν.

Έχουν όμως την ίδια άποψη με εμάς, και οι επιστήμονες ;

Η επιστημονική κοινότητα χωρίζεται σε δύο ομάδες, όσον αφορά την ασφάλεια των προϊόντων αλόης.

Η μία ομάδα υποστηρίζει ότι η χρήση της αλόης βέρα είναι ασφαλής για ανθρώπινη κατανάλωση,

ενώ η άλλη ομάδα προειδοποιεί να χρησιμοποιείται με μεγάλη προσοχή, εξαιτίας της περιεκτικότητάς της σε ανθρακινόνες, μία εκ των οποίων είναι και η αλοΐνη.

Οι περισσότεροι συμφωνούν πως, οι ανθρακινόνες που βρίσκονται στα φύλλα της αλόης (συμπεριλαμβανομένης και της αλοΐνης), είναι επωφελείς για τον άνθρωπο, με ποικίλους τρόπους, αρκεί να χρησιμοποιούνται σε μικρή ποσότητα.  

Ωστόσο αυτή η «μικρή ποσότητα», δεν μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια από την επιστημονική κοινότητα.

 Η αδυναμία προσδιορισμού κοινών αποδεκτών ορίων, είναι η αιτία που  η νομοθεσία για την περιεκτικότητα σκευασμάτων σε αλοΐνη διαφέρει πάρα πολύ, από χώρα σε χώρα.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση, για να σας θυμίσω πως, ο IASC, θέτει ως όριο  για τα πόσιμα σκευάσματα τα 10 ppm (parts per million),

ενώ ο FDA θεωρεί ασφαλή για εξωτερική χρήση τα σκευάσματα με περιεκτικότατα σε ανθρακινόνες, έως 50 ppm.

Καλή η θεωρία, αλλά αυτό που ενδιαφέρει το σύνολο από εμάς, είναι κατά πόσο τα σκευάσματά μας και οι χρήσεις που επιλέγουμε είναι ασφαλείς.

Θα προσεγγίσω το θέμα μέσω αριθμών, και ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Καταρχήν να διευκρινίσω πως δεν περιέχουν όλα τα φύλλα την ίδια ποσότητα αλοίνης. Ένα νεαρό φύλλο (early flowering), περιέχει 100 μονάδες αλοίνης, τη στιγμή που ένα ώριμο φύλλο μπορεί να περιέχει έως και 400 μονάδες.

Εμείς καλούμαστε να αποφλοιώσουμε και να πλύνουμε σωστά το φύλλο και το τζελ , ώστε να ελαττώσουμε την ποσότητα της αλοίνης στο τελικό μας προϊόν.

 Άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ποσόστωση ανθρακινονών είναι οι εποχιακές θερμοκρασιακές διακυμάνσεις, οι τοπικές κλιματολογικές συνθήκες κ.ά.

Ένα ταλαιπωρημένο φύλλο από την παγωνιά του χειμώνα, έχει πολλαπλάσια ποσότητα αλοίνης, από ένα μη ταλαιπωρημένο το καλοκαίρι, του ίδιου φυτού. Αυτό αποτυπώνεται και στον χρωματισμό του ζελέ. Σε ένα άριστα ποιοτικό φύλλο το τζελ είναι διαυγές σαν κρύσταλλο, ενώ σε ένα ταλαιπωρημένο φύλλο, το τζελ έχει από γκρι σκιά έως τελείως κόκκινο χρώμα. 

Αν εσείς χρησιμοποιείται φύλλα με μη διαυγή ζελέ, τότε η περιεκτικότητα σε αλοίνη του τζελ που θα λάβετε, θα είναι τουλάχιστον 50ppm και αυξάνεται αναλογικά με την απόχρωσή του.  

 

Αν αποφλοιώσετε σωστά ένα φύλλο που περιέχει άριστης ποιότητας τζελ, και το φάτε ή το χρησιμοποιήσετε κατευθείαν σε χυμό χωρίς πριν να το πλύνετε, τότε το ποσοστό της αλοίνης που περιέχει το τζελ, ανέρχεται σε περίπου 35 ppm.

Αν όμως το πλύνετε σχολαστικά, δηλαδή να παραμείνει σε λεκάνη με νερό για τουλάχιστον 10 λεπτά και στη συνέχεια να ξεπλυθεί με άφθονο νερό, τότε το ποσοστό της αλοίνης που περιέχει το τζελ, ανέρχεται σε περίπου 10 ppm.

 

Τα νούμερα που αναφέρω δεν είναι αυθαίρετα, ούτε τα έχω αντιγράψει από κάποια άλλη πηγή.  Προέρχονται από επαναλαμβανόμενα πειράματα και μετρήσεις αλοίνης, με τρεις διαφορετικούς τρόπους, που έχει κάνει η εταιρεία 
μας, και αφορούν φύλλα που προέρχονται από την καλλιέργεια μας στην Κρήτη.

Πρέπει να τονίσω πως στις μετρήσεις που κάναμε, χρησιμοποιήσαμε δείγμα αλοίνης υψηλής καθαρότητας.

Αν χρησιμοποιούσαμε πιο φτηνό δείγμα, μικρότερης καθαρότητας, θα καταλήγαμε  σε «καλύτερα» νούμερα από αυτά που γράφω.

 

Σημασία έχει να καταλάβετε πως το όριο που θέτει ο IASC (10ppm), δεν στο δίνει η φύση από μόνη της.

Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να το πετύχεις.